İtalyan denizaltıları

Alman denizaltılarını bitirdikten sonra 2. dünya savaşının en başarısız ordu ve donanmasına sahip Regia Marina yani italyan donanması denizaltılarına geçebilirim.

Alman Tip XIV (Milchkuh) denizaltısı

Teknik özellikler:Tip: Silahsız ikmal denizaltısı
Tonaj: Yüzeyde 1.668 ton, dalmış halde 1.932 ton
Boyutlar: Uzunluk 67,10 metre; yükseklik 11,71 metre; genişlik 9,35 metre, min. derinlik 6,51 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 3.200 beygirlik 2 adet dizel motor, su altında toplam 750 beygirlik elektrikli motorlar 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 27,5 km/saat; su altında 11,5 km/saat
Menzil: Su üstünde 22.870 km; su altında 101 km
Silahlar: 2 adet 37 mm uçaksavar topu; 2 adet 20 mm uçaksavar topu
Max dalış derinliği: 240 metre
Mürettebat: 55 kişi

Tip XIV denizaltılar diğer denizaltılara ikmal yapabilmek için modifiye edilmiş tip IXD denizaltılardı. Şekillerinden ve üslendikleri görevden dolayı süt veren inek (milk cow, milchkuh) olarak adlandırılan bu denizaltılar uçaksavar silahları dışında silah taşımamaktaydılar. ABD’nin savaşa girmesinden sonra menzilleri ve silah yükleri sınırlı tip VIIC denizaltılarının Amerika sahillerinde görev(katliam) yapabilmelerini sağlayan tip XIV’ler denizaltıcıların mutlu zamanlar dediği dönemlerin yaşanmasında önemli rol oynamışlardır. 1943 yılında artan müttefik anti denizaltı timlerinin birinci öncelikli hedefi haline gelen tip XIV’ler ciddi kayıplara uğramışlardır. Tip XIV’lerde görev yapan 530 denizciden 289 tanesi ölmüştür.

Toplam 10 adet üretilen tip XIV’lerin üst modeli olarak tasarlanan tip XX üretimi iptal edilmiştir.

Alman Tip XXIII denizaltısı

Teknik özellikler:Tip: Sahil tipi denizaltı (Elektroboot)

Tonaj: Yüzeyde 232 ton, dalmış halde 256 ton

Boyutlar: Uzunluk 34,10 metre; yükseklik 8,00 metre; genişlik 3,00 metre, min. derinlik 3,75 metre

İtici güç: Yüzeyde toplam 580 beygirlik 1 adet dizel motor, su altında toplam 600 beygirlik elektrikli motor (sessiz moda 35 beygir) 1 pervaneyi çalıştırıyor.

Hız: Yüzeyde 29 km/saat; su altında 29,5 km/saat, sessiz moda 6,5 km/saat

Menzil: Su üstünde 2.500 km; su altında 325 km
Silahlar: Burunda 2 adet 533 mm torpido tübü (yeniden doldurma yapılamıyor)

Max dalış derinliği: 180 metre

Mürettebat: 14 kişi

Atlantik konvoylarına büyük denizaltılarla saldırmanın yanı sıra düşman gemilerine henüz limanlarının yakınındayken veya sığ sularda saldırabilmek amacıyla daha tip XXI’den daha ufak denizaltılara ihtiyaç duyulmaktaydı. Böylece kuzeni tip XXI’e benzer bir denizaltı olan tip XXIII Akdeniz ve kuzey denizinde kullanılmak üzere geliştirildi.

Tip XXI gibi güçlü akülere sahip olan tip XXIII 4 prefabrike parçadan oluşuyordu. Gövdenin tamamı aküler, dizel yakıt tankı ve balasttan ibaretti. Ufak boyutu sayesinde çok hızlı dalış yapabilmekteydi. (10 saniye civarı). Çok ufak olan boyutu sayesinde su üstünde bile 500 metreye kadar fark edilemeyen tip XXIII 2 adet yeniden doldurulamayan torpido kovanına sahipti. Üretilen 62 denizaltıdan hiçbirisi çatışmada kaybedilmemişti. Müttefiklerin anti-denizaltı teknolojisini alt edebilecek özelliklere sahip bir tekneydi.

Avrupa sularında batırılan son gemileri batırma onuru bu denizaltıya aittir. 7 mayıs 1945 tarihinde U-2336 2 adet İngiliz gemisini Firth of Forth açıklarında batırmıştır.

Alman Tip XXI denizaltısı

Teknik özellikler:Tip: Okyanus tipi denizaltı (Elektroboot)

Tonaj: Yüzeyde 1.621 ton, dalmış halde 1.819 ton

Boyutlar: Uzunluk 76,70 metre; yükseklik 8,00 metre; genişlik 6,62 metre, min. derinlik 6,20 metre

İtici güç: Yüzeyde toplam 4.000 beygirlik 2 adet dizel motor, su altında toplam 5.000 beygirlik elektrikli motor 2 pervaneyi çalıştırıyor.

Hız: Yüzeyde 29 km/saat; su altında 29,5 km/saat, sessiz moda 6,5 km/saat

Menzil: Su üstünde 28.800 km; su altında 525 km (11 km/saat hız ile)

Silahlar: 4 adet 37 mm veya 20 mm uçaksavar topu tamamı önde 6 adet 533 mm torpido tübü (toplam 23 torpido taşıyor)

Max dalış derinliği: 280 metre

Mürettebat: 57 kişi


Tip XXI denizaltıcılık tarihini en çok etkileyen ve nükleer denizaltılar geliştirilinceye kadar denizaltı standartlarını belirleyen denizaltı türü olmuştur. Kapalı devre türbin ve dizellerin kullanıldığı tip XXI yüksek elektrik güçlü bir denizaltı olarak mevcut en üst teknolojiler kullanılarak üretilmişti. Kullanılan yüksek güçlü aküler sayesinde tip XXI dalmış halde yüzeydekinden daha fazla güç üretebilen ilk denizaltıydı. Sessiz seyir gereken durumda ana motorlar daha düşük güçte güç üniteleri ile sessiz bir şekilde çalıştırılabilmekteydi.

Tip XVII’de olduğu gibi gövde yarım su damlası kesitinde üretilmişti. Prefabrike 8 bölüm halinde imal edilip tersanede son montajı yapılmaktaydı. Daha sessiz ve yüzey sürtünmesi daha düşük olabilmesi için yüzey kaynaklarına özen gösterilen tip XXI’den haftada 3 adet olmak üzere 1.500 adet (U-2500-U-4000) üretilmesi planlanmıştı.

Tip XXI’in tüm devriyesini su altında tamamlaması ve dizel motorlarını aküleri şarj için su altında şnorkel yardımıyla çalıştırması planlanmıştı. Havalandırma ve klima şartları için özel çalışmalar yapılmıştı.

Periskop kullanmadan aktif ve pasif sonarlar kullanarak tamamen otomatize edilmiş torpido atma sistemleri kullanılması planlamıştı. Üretimi yapılmayan XXIB ve XXIC modellerinde ekstra bölümlerin eklenmesiyle 12-18 adet torpido kovanı planlanmıştı.

Müttefiklerin şansına bu mükemmel denizaltıların üretimi savaş sonuna yetişmemiş. Üretilen denizaltıların çoğunluğu uçaklar tarafından limanlarda ve alman karasularında batırılmıştır.

Bu denizaltılarda personelin hayat şartları oldukça iyileştirilmiş geliştirilmiş bir havalandırma, yiyecekler için derin dondurucu, duşlar, lavabolar gibi pek çok şey denizaltılara eklenmiştir. Hidrolik torpido yükleyiciler ile 6 torpidonun 10 dakika gibi bir sürede yüklenebilmesi sağlanmıştır. (tip VIIC’de bu süre tek torpido için 12 dakika idi)

Ayrıca gemilerin 3-5 saatlik şarj amaçlı şnorkel seviyesine çıkmaları dışında su altında kalmaları sebebiyle batan denizaltıların % 56’sını batıran hava saldırılarından korunma fırsatları mevcuttu ve ölüm vadisi denilen Biscay körfezini kayıp vermeden geçebiliyorlardı.

Toplam 118 adet tip XXI denizaltı üretilmiştir.

Alman Tip XVII veya Walter denizaltısı

Teknik özellikler:Tip: Walter tip deneme denizaltısı
Tonaj: Yüzeyde 312 ton, dalmış halde 357 ton
Boyutlar: Uzunluk 41,50 metre; yükseklik 9,20 metre; genişlik 3,40 metre, min. derinlik 4,25 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 210 beygirlik 1 adet dizel motor, su altında toplam 75 beygirlik elektrikli motor veya 2.500 beygirlik Walter türbini 1 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 16 km/saat; su altında elektrik motoruyla 9 km/saat, Walter türbinleriyle 40 km/saat
Menzil: Su üstünde 5.550 km; su altında Walter türbinleri ile 210 km (25 km/saat hız ile)Silahlar: 2 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 4 torpido taşıyor)
Mürettebat: 19 kişi

Anti denizaltı uçaklara radar monte edilmesiyle birlikte denizaltılar saldırılarında yüksek su üstü hızlarını kullanamaz hale gelmişlerdi. Hava gereksinimi olmayan ve sualtında yüksek hızlara ulaşmaya fırsat veren bir dizayn geliştirme çalışmalarının sonucu olarak tip XVII denizaltıları ileriye doğru atılmış radikal bir adımdı.

Denizaltıda kullanılan temel dizayn Walter püskürtme sistemi idi. Sistem konsantre hidrojen peroksitin oluşturduğu reaksiyonla çalışmaktaydı. Reaksiyon sonucu oluşan sıcak buhar ve serbest oksijen karışımına yakıt püskürtülüp ateşlenmesi sonucu oluşan yüksek basınçlı gazlar bir türbini çalıştırmaktaydı.

Seyir için normal dizel ve elektrik motorlara sahip 2 adet prototip inşa edildi. Walter sisteminin aşırı yakıt tüketimi sebebiyle denizaltı normal seyirde bu motorları kullanmaktaydı. Savaş durumunda Walter motorları kullanıma geçecekti.

Geminin gövdesi aeorodinamik olması amacıyla tüm gereksiz teçhizattan ve silahlardan arındırıldı. Fakat boy genişlik oranının düzgün olmaması sebebiyle tip XVIIA hedeflenen 46 km sualtı hızına ulaşamadı. Modifiye edilen tip XVIIB’lerden 4 adet yapıldı (3 tanesi tamamlandı) Sadece 2 adet torpido tüpüne yer olan denizaltıda aynı anda sadece 1 tanesi doldurulabiliyordu. Savaş sonunda batırılan 3 denizaltıya müttefikler tarafından el kondu ve deneysel çalışmalarda kullanılmak üzere götürüldüler.

Alman Tip X ve tip XI denizaltısı

Teknik özellikler(tip X):Tip: Mayın döşeme denizaltısı

Tonaj: Yüzeyde 1.763 ton, dalmış halde 2.177 ton

Boyutlar: Uzunluk 89,80 metre; yükseklik 9,20 metre; genişlik 9,20 metre, min. derinlik 4,11 metre

İtici güç: Yüzeyde toplam 4.800 beygirlik 2 adet dizel motor, su altında toplam 1.100 beygirlik elektrikli motor 2 pervaneyi çalıştırıyor.

Hız: Yüzeyde 31 km/saat; su altında 14 km/saat

Menzil: Su üstünde 34.400 km; su altında 175 km (7.5 km/saat hız ile)

Silahlar: 1 adet 105 mm güverte topu(110 mermi); 1 adet 37 mm uçaksavar topu; 1 adet 20 mm uçaksavar topu(sonradan 4 adete çıkarıldı); burnun sağ tarafında 2 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 15 torpido taşıyor), 66 adet büyük tip mayın

Max dalış derinliği: 220 metre

Mürettebat: 52 kişi

Alman deniz kuvvetleri tarafından savaş öncesi yapılan değerlendirmelerde savaş sırasında 5 temel tip denizaltıya ihtiyaç duyulacağı düşünülmüştü. Bu tipler kısa, orta ve uzun menzile sahip devriye denizaltıları idi ve bu ihtiyaçlar tip II, tip VII ve tip IX ile gayet başarılı bir şekilde sağlanmıştı. Diğer ihtiyaç duyulacak tipler ise ufak boy bir mayın döşeyici denizaltı ile büyük boy bir yüzey saldırı denizaltısı idi. Bu son tipe olan ihtiyaç yapıalan modifikasyonlarla tip X ve XI denizaltıları ile sağlandı.

Sadece 3 adet tip XI denizaltısı imal edildi bunlar 115 metre boyunda ve 3.140 ton ağırlığında oldukça büyük denizaltılardı. Asıl olarak dalabilen korsan gemileriydi. Yüzeyde 43 km hız yapabilen bu denizaltılar kuvvetli bir gövde yapısına ufak bir deniz uçağına ve her iki ucunda birer adet 127 mm’lik topa sahiptiler.

Birinci dünya savaşında başarı gösteren bu tip denizaltıların 2. dünya savaşında değişen şartlar sebebiyle başarı göstermeleri olası olmadığından üretimlerine devam edilmedi. Kayda değer tek başarıları U-601 denizaltısının Norveç denizinde İngiliz JW-55B konvoyunu tespit ederek Scharnhorst savaş gemisinin konvoya saldırmasını sağlamak olmuştur. Aynı gün içerisinde U-601 ingiliz donanması ile girdiği çatışmada batırılmıştır.

Tip XA ise genel olarak 2.500 tonluk çok büyük bir mayın döşeme denizaltısı idi. Tip VIID’de kullanılan dikey mayın döşeme şaftları ile donatılmıştı. Fakat büyüklüğü sebebiyle kullanımının zor olacağı düşünüldüğünden asla üretime geçilmedi. Bunun yerine biraz daha ufak olan tip XB denizaltılarından 8 adet üretildi. Toplam 66 adet mayın taşıyabilen bu tipte sadece 2 adet torpido kovanı bulunmakta ve mümkün olduğunca çatışmadan kaçınılmaktaydı.

Tip XB savaşın ilerleyen aşamalarında İtalyan Romolo sınıfı denizaltılarla birlikte uzun menzil kargo denizaltısı olarak kullanıldı. Üretilen 8 adet denizaltıdan 2 tanesi sağlam olarak kurtuldu. Kurtulan U-234 denizaltısı denizaltıda Japonya’ya gönderilmek üzere yüklenmiş 500 kg uranyum dioksit ve 2 adet Me-262 uçağı ve 10 adet jet motoru ile Amerikalılara teslim oldu. Gemide bulunan 2 Japon subayı teslim olmaktansa intihar etmeyi seçmişlerdi. Kurtulan diğer denizaltı ise Jakarta limanında Japonlar tarafından el koyulup I-505 adıyla savaşa devam eden U-219 denizaltısıydı. Bu denizaltı Japonya’ya götürülmek üzere sökülmüş V-2 roketleri taşımaktaydı.

Toplam 3 adet tip XXI, 8 adet tip X denizaltı üretilmiştir.

Alman Tip IX Denizaltısı

Teknik özellikler:
Tip: Okyanus tipi
Tonaj: Yüzeyde 1120 ton, dalmış halde 1232 ton
Boyutlar: Uzunluk 76,70 metre; yükseklik 9,40 metre; genişlik 6,75 metre, min. derinlik 4,70 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 4.400 beygirlik 2 adet dizel motor, su altında toplam 1.000 beygirlik elektrikli motor 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 33 km/saat; su altında 14 km/saat
Menzil: Su üstünde 24.900 km; su altında 117 km (7.5 km/saat hız ile)
Silahlar: 1 adet 105 mm güverte topu(110 mermi); 1 adet 37 mm uçaksavar topu; 1 adet 20 mm uçaksavar topu; 4 burunda, 2 kıçta olmak üzere 6 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 22 torpido taşıyor)
Max dalış derinliği: 230 metre
Mürettebat: 48 kişi

Tip IX denizaltıları temel olarak tip II denizaltılarından esinlenerek yaratılmış uzun mesafe görevler için tasarlanmış 2 gövdeli denizaltılardır. 2 gövdeli tasarın ağırlık ve yakıt tanklarının iki gövde arasındaki boşluğa yerleştirilmesi sayesinde denizaltıya su altı saldırılarına karşı ekstra bir dayanıklılık ve daha iyi bir su üstü seyir performansı sağlamıştır. Uzun menzil görevleri için tasarlandıklarından tip VIIC’ye oranla % 50 daha fazla torpido taşımaktaydılar (22 adet) ayrıca güverte topu da 88 mm’den 105 mm’ye çıkarılmıştı.

Tip IX un tasarlanmasındaki asıl amaç uzun menzillerde gemileri kullanabilmekti ve 25.000 km’ye varan mesafeleri katedebilmekteydiler.

ABD ile savaşın başlamasından sonra Tip IX’lar ağırlıklı olarak batı ve kuzey Atlantik’te henüz konvoy sistemi oluşturulmamış Amerika kıyılarında ve Karayip denizinde kullanıldılar ve mutlu zamanlar denilen çok yüksek tonajda gemilerin batırılmasında önemli rol oynadılar.

1940 yılının başında gövdesi 10 metre uzatılmış silah yerine ekstra diğer denzialtılara aktarılmak üzere 250 ton yakıt taşıyan 2 adet Tip IX D üretildi.

Üretilmiş olan tip IXD2’ler 58.400 km menzilleri ile Hint okyanusuna hatta Japonya’ya erişebilecek menzile sahiplerdi.

Savaş süresince 8 adet Tip IX, 14 adet Tip IXB, 54 adet Tip IXC, 87 adet Tip IXC/40, 30 adet Tip IXD olmak üzere toplam 193 adet Tip IX denizaltı üretilmiştir.

Alman tip VII denizaltısı

Teknik özellikler:
Tip: Okyanus tipi
Tonaj: Yüzeyde 769 ton, dalmış halde 871 ton
Boyutlar: Uzunluk 67,10 metre; yükseklik 9,60 metre; genişlik 6,20metre, min. derinlik 4,70 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 3200 beygirlik 2 adet Man dizel 6 silindir M6V 40/46 dizel motorlar, su altında toplam 750 beygirlik 2 adet AEG GU 460/8-276 elektrikli motorlor 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 33 km/saat; su altında 14 km/saat
Menzil: Su üstünde 15.750 km; su altında 150 km (7.5 km/saat hız ile)
Silahlar: 1 adet 88 mm güverte topu(220 mermi); 1 adet 37 mm uçaksavar topu; 1 adet 20 mm uçaksavar topu; 4 burunda, 1 kıçta olmak üzere 5 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 14 torpido taşıyor)
Max dalış derinliği: 220 metre
Mürettebat: 48 kişi
Tip II gibi tip VII açıkdeniz denizaltıların da tasarımları yasaklı dönemde (1930-935) Finlandiya’da imal edilen denizaltı modellerine (Veteranen sınıfı) ve onun da öncesinde birinci dünya savaşında üretilmiş 1918 model UB III denizaltılarına dayanmaktadır. Anlaşmada belirtilen maksimum tonaj sınırına uyarak üretilen tip VIIA denizaltıları (626/745 ton) maksimum performans ve saldırı kapasiteleri dikkate alınarak üretilmiş olmasına rağmen personel için oldukça zorlu yaşama şartları sunmaktaydı. Arka torpido kovanları yerden kazanabilmek için yaşam alanlarının içine monte edilmişti ve sadece denizaltı yüzeydeyken ve çok büyük bir zorlukla yeniden doldurulabiliyordu. Ayrıca gemi içine yerleştirilen yedek torpidolar derinlik bombalarına karşı oldukça büyük bir tehlike yaratmaktaydı. Tip VIIB tip VIIC modelleri biraz daha fazla iç alan kazanabilmek ve daha güçlü dizeller monte edilebilmek için uzatılmıştı. Bu modifiye edilmiş model çok başarılı olmuş ve savaşın sonuna kadar çeşitli değişikliklerle bu modelden 703 adet üretilmiştir. İlerleyen dönemlerde daha derine dalabilme özelliği, kuvvetlendirilmiş kule, arttırılmış hava savunması ve şnorkel gibi ek özellikler denizaltılara kazandırılmıştır. Tüm bu özellikler savaşın ilerleyen yıllarında gelişen ve sertleşen müttefik donanmasının hareketleri doğrultusunda geliştirilmiştir. Zaman içerisinde artan müttefik hava ve deniz gücü sebebiyle güverte topu tamamen işlevsiz hale gelmiştir.
Standart 533 mm’lik torpido tüplerinden bırakılabilecek şekilde modifiye edilmiş mayınları tüm denizaltılar döşeyebiliyordu. Fakat bu mayınların ufak olması sebebiyle gemi batırma garantisi yoktu. Daha büyük boy mayınları döşeyebilmek için 6 adet tip VII denizaltı 10 metre uzatıldı ve bu uzatılan tipe tip VIID dendi toplam 26 mayın taşıma kapasitesine ulaştı. 4 adet başka denizaltı ise aynı şekilde uzatılarak tip VIIF olarak adlandırıldı. Bu kazanılan alana savaş alanındaki diğer denizaltılara takviye yapmak üzere yedek torpidolar yerleştirildi. Bölmeye 25 kadar yedek torpido yerleştirilebiliyordu. Fakat gemiden gemiye nakliye sırasında her iki gemide su yüzünde uzun bir süre hareketsiz kalmak zorunda kaldığı için bu yöntem terk edildi. Tip VIIE geliştirilmiş itme özelliklerine sahip olarak tasarlanmış olsa da üretime asla girmedi. Ayrıca 4 adet tip VIIC denizaltı ekstra uçaksavarlarla donatılarak (u-flak) Biscay körfezinde devriyeye çıkan ve devriyeden dönen denizaltılara hava koruması sağlamak üzere modifiye edildiler.

Yöntemin ilk başlarda başarılı olması üzerine denizaltılara devriyeye çıkarken tam hızla ve grup halinde denize açılmaları talimatı verildi fakat İngiliz hava ve deniz kuvvetlerinin geliştirdiği yeni taktikler(uçaklarla beraber refakat gemileri gönderilmesi gibi) sebebiyle bir süre sonra bu yöntemde başarısız oldu. Değiştirilen bu denizaltılara sınırlı miktarda yakıt konuyor ve sadece kendilerini koruma amaçlı 5 adet torpido yerleştiriliyordu. Gemilere 2 adet 4’lü 20 mm uçaksavar topunun yanı sıra otomatik 37 mm’lik uçaksavarlarda yerleştirilmişti. Uçaksavar roket yerleştirme denemesi başarısızlıkla sonuçlanmıştı. Toplam 10 adet tip VIIA, 24 adet tip VIIB, 568 adet tip VIIC, 91 adet tip VIIC/41, 6 adet tip VIID, 4 adet tip VIIF üretilmiştir. Son bir not olarak Das Boot filminin ünlü denizaltısı U-96’nın da bir tip VIIC olduğunu hatırlatalım.

Alman tip II denizaltısı

İlk olarak 2. dünya savaşı alman denizaltıları ile başlayalım gerisi bir şekilde gelir. Denizaltı datalarını elime kaynak geçtikçe ve ayıracak vakit buldukça genişletmeyi ve güncellemeyi düşünüyorum. Tip II ile başlayalım.

Teknik Özellikler:
Tip: Sahil tipi
Tonaj: Yüzeyde 314 ton, dalmış halde 364 ton
Boyutlar: Uzunluk 43.95 metre; yükseklik 8,40 metre; en 3.90 metre; min su derinliği 3,90 metre
İtici güç: Yüzeyde 700 beygirlik dizel motorlar, su altında 400 beygirlik elektrikli motorlor 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 24 km/saat; su altında 14 km/saat
Menzil: Su üstünde 6500 km; su altında 105 km (7.5 km/saat hız ile)
Silahlar: 1 adet(sonradan 4'e çıkarıldı) 20 mm uçaksavar topu; 533 mm torpido tüpleri (toplam 6 torpido taşıyor)
Maksimum derinlik: 150 metre
Mürettebat: 25 kişi
1935 yılında Almanya’nın denizaltı yapmasını engelleyen anlaşmanın yerini İngiliz donanmasının tonajının % 45’i kadar denizaltı yapmasına izin veren anlaşmanın almasıyla alman denizaltı birimi komutanı Carl Dönitz’in görevi uygulanacak savaş stratejisine uygun sayı ve tonajda denizaltıların inşa planını hazırlamak olmuştu.bu ihtiyacın karşılanmasında en uygun denizaltının ise “coastal submarine” denilen küçük tonajlı ve kısa menzilli sahil tipi denizaltıların olduğuna karar verildi. Yapılan dizaynların 1. dünya savaşında İngiltere karasularında görev yapmış olan UB tip denizaltılara benzer denizaltıların inşasına karar verildi. İlk dizaynlar ise Type IIA olarak adlandırılarak 1933 yılında Alman tasarımcılar tarafından Finlandiya’da inşa edilen CV-707 tipi denizaltılar temel alınarak yapıldı. Tip IIA denizaltıların hemen üretime başlandı ve sonuç olarak kullanışlı, manevra yeteneği yüksek, ve 25 saniyede acil dalış yapabilen bir denizaltı üretilmiş oldu. Şekli ve ufak boyutları sebebiyle kano takma adını kazanan tip IIA ufak tonajı yüzünden var olan % 45 sınırlamasını aşmadan yüksek sayılarda üretilebildi. Düşük dayanıklılığı ve kısa menzili sebebiyle hızlı bir şekilde yeni model geliştirmelerine gidildi ve tip IIB, tip IIC ve tip IID modelleri geliştirilerek üretime alındı. Tip IIB daha büyük bir yakıt deposuna ve dolayısıyla daha yüksek bir menzile sahipti. Tip IIC tip IIB’nin daha güçlü motorlara sahip bir versiyonuydu. Tip IID ise ek yakıt tanklarına sahipti.Dizayn ana gövde ve buna bağlı dengeleme tanklarından oluşmaktaydı. Sadece 3 adet torpido kovanı bulunması ve sınırlı cephaneliği sebebiyle mayın taşıma özellikleri kazandırılmaya çalışıldı.Açık deniz şartlarına dayanıksızlığı ve fazla derine dalamaması sebebiyle 1941 yılından itibaren üretimi durdurulan tip II serisi denizaltılar bu tarihten sonra genel olarak eğitim ve test amaçlı kullanıldılar. İlk şnorkel denemeleri de bu tip üzerinde yapılmıştı. Toplam 6 adet tip IIA, 20 adet tip IIB, 8 adet tip IIC ve 16 adet tip IID üretilmiştir. Ufak boyutları sayesinde bu tipten 6 adet denizaltı karayoluyla Karadenize taşınmış ve SSCB’ye karşı kullanılmıştır. U-9 1944 yılında Karadeniz Romanya Köstence’de Sovyet uçakları tarafından batırılmış U-18 ve U24 limanda kendilerini batırmıştır. İlginç bir not olarak 3 adet denizaltı Ruslara teslim olmamak için Türk karasularına girip kendilerini Karadeniz Ereğlisi açıklarında batırmışlardır.

Ne için denizaltı

Denizaltılarla ilgili türkçe kaynak azlığından dolayı böyle bir blog oluşturma kararımı hayata geçirdiğim yer olması umuduyla bu blogu başlatıyorum. Yazılar öncelikle 2. dünya savaşı üzerine olacaktır. Yazı, kaynak, resim konusunda yardımcı olabilecek herkesin desteğinden mutluluk duyarım. Yazılar tabi ki çal çırp, tercüme et şeklinde olacaktır.