Teknik özellikler:
Tip: Okyanus tipi
Tonaj: Yüzeyde 769 ton, dalmış halde 871 ton
Boyutlar: Uzunluk 67,10 metre; yükseklik 9,60 metre; genişlik 6,20metre, min. derinlik 4,70 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 3200 beygirlik 2 adet Man dizel 6 silindir M6V 40/46 dizel motorlar, su altında toplam 750 beygirlik 2 adet AEG GU 460/8-276 elektrikli motorlor 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 33 km/saat; su altında 14 km/saat
Menzil: Su üstünde 15.750 km; su altında 150 km (7.5 km/saat hız ile)
Silahlar: 1 adet 88 mm güverte topu(220 mermi); 1 adet 37 mm uçaksavar topu; 1 adet 20 mm uçaksavar topu; 4 burunda, 1 kıçta olmak üzere 5 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 14 torpido taşıyor)
Max dalış derinliği: 220 metre
Mürettebat: 48 kişi
Tip II gibi tip VII açıkdeniz denizaltıların da tasarımları yasaklı dönemde (1930-935) Finlandiya’da imal edilen denizaltı modellerine (Veteranen sınıfı) ve onun da öncesinde birinci dünya savaşında üretilmiş 1918 model UB III denizaltılarına dayanmaktadır. Anlaşmada belirtilen maksimum tonaj sınırına uyarak üretilen tip VIIA denizaltıları (626/745 ton) maksimum performans ve saldırı kapasiteleri dikkate alınarak üretilmiş olmasına rağmen personel için oldukça zorlu yaşama şartları sunmaktaydı. Arka torpido kovanları yerden kazanabilmek için yaşam alanlarının içine monte edilmişti ve sadece denizaltı yüzeydeyken ve çok büyük bir zorlukla yeniden doldurulabiliyordu. Ayrıca gemi içine yerleştirilen yedek torpidolar derinlik bombalarına karşı oldukça büyük bir tehlike yaratmaktaydı. Tip VIIB tip VIIC modelleri biraz daha fazla iç alan kazanabilmek ve daha güçlü dizeller monte edilebilmek için uzatılmıştı. Bu modifiye edilmiş model çok başarılı olmuş ve savaşın sonuna kadar çeşitli değişikliklerle bu modelden 703 adet üretilmiştir. İlerleyen dönemlerde daha derine dalabilme özelliği, kuvvetlendirilmiş kule, arttırılmış hava savunması ve şnorkel gibi ek özellikler denizaltılara kazandırılmıştır. Tüm bu özellikler savaşın ilerleyen yıllarında gelişen ve sertleşen müttefik donanmasının hareketleri doğrultusunda geliştirilmiştir. Zaman içerisinde artan müttefik hava ve deniz gücü sebebiyle güverte topu tamamen işlevsiz hale gelmiştir.
Standart 533 mm’lik torpido tüplerinden bırakılabilecek şekilde modifiye edilmiş mayınları tüm denizaltılar döşeyebiliyordu. Fakat bu mayınların ufak olması sebebiyle gemi batırma garantisi yoktu. Daha büyük boy mayınları döşeyebilmek için 6 adet tip VII denizaltı 10 metre uzatıldı ve bu uzatılan tipe tip VIID dendi toplam 26 mayın taşıma kapasitesine ulaştı. 4 adet başka denizaltı ise aynı şekilde uzatılarak tip VIIF olarak adlandırıldı. Bu kazanılan alana savaş alanındaki diğer denizaltılara takviye yapmak üzere yedek torpidolar yerleştirildi. Bölmeye 25 kadar yedek torpido yerleştirilebiliyordu. Fakat gemiden gemiye nakliye sırasında her iki gemide su yüzünde uzun bir süre hareketsiz kalmak zorunda kaldığı için bu yöntem terk edildi. Tip VIIE geliştirilmiş itme özelliklerine sahip olarak tasarlanmış olsa da üretime asla girmedi. Ayrıca 4 adet tip VIIC denizaltı ekstra uçaksavarlarla donatılarak (u-flak) Biscay körfezinde devriyeye çıkan ve devriyeden dönen denizaltılara hava koruması sağlamak üzere modifiye edildiler.
Tip: Okyanus tipi
Tonaj: Yüzeyde 769 ton, dalmış halde 871 ton
Boyutlar: Uzunluk 67,10 metre; yükseklik 9,60 metre; genişlik 6,20metre, min. derinlik 4,70 metre
İtici güç: Yüzeyde toplam 3200 beygirlik 2 adet Man dizel 6 silindir M6V 40/46 dizel motorlar, su altında toplam 750 beygirlik 2 adet AEG GU 460/8-276 elektrikli motorlor 2 pervaneyi çalıştırıyor.
Hız: Yüzeyde 33 km/saat; su altında 14 km/saat
Menzil: Su üstünde 15.750 km; su altında 150 km (7.5 km/saat hız ile)
Silahlar: 1 adet 88 mm güverte topu(220 mermi); 1 adet 37 mm uçaksavar topu; 1 adet 20 mm uçaksavar topu; 4 burunda, 1 kıçta olmak üzere 5 adet 533 mm torpido tüpleri (toplam 14 torpido taşıyor)
Max dalış derinliği: 220 metre
Mürettebat: 48 kişi
Tip II gibi tip VII açıkdeniz denizaltıların da tasarımları yasaklı dönemde (1930-935) Finlandiya’da imal edilen denizaltı modellerine (Veteranen sınıfı) ve onun da öncesinde birinci dünya savaşında üretilmiş 1918 model UB III denizaltılarına dayanmaktadır. Anlaşmada belirtilen maksimum tonaj sınırına uyarak üretilen tip VIIA denizaltıları (626/745 ton) maksimum performans ve saldırı kapasiteleri dikkate alınarak üretilmiş olmasına rağmen personel için oldukça zorlu yaşama şartları sunmaktaydı. Arka torpido kovanları yerden kazanabilmek için yaşam alanlarının içine monte edilmişti ve sadece denizaltı yüzeydeyken ve çok büyük bir zorlukla yeniden doldurulabiliyordu. Ayrıca gemi içine yerleştirilen yedek torpidolar derinlik bombalarına karşı oldukça büyük bir tehlike yaratmaktaydı. Tip VIIB tip VIIC modelleri biraz daha fazla iç alan kazanabilmek ve daha güçlü dizeller monte edilebilmek için uzatılmıştı. Bu modifiye edilmiş model çok başarılı olmuş ve savaşın sonuna kadar çeşitli değişikliklerle bu modelden 703 adet üretilmiştir. İlerleyen dönemlerde daha derine dalabilme özelliği, kuvvetlendirilmiş kule, arttırılmış hava savunması ve şnorkel gibi ek özellikler denizaltılara kazandırılmıştır. Tüm bu özellikler savaşın ilerleyen yıllarında gelişen ve sertleşen müttefik donanmasının hareketleri doğrultusunda geliştirilmiştir. Zaman içerisinde artan müttefik hava ve deniz gücü sebebiyle güverte topu tamamen işlevsiz hale gelmiştir.
Standart 533 mm’lik torpido tüplerinden bırakılabilecek şekilde modifiye edilmiş mayınları tüm denizaltılar döşeyebiliyordu. Fakat bu mayınların ufak olması sebebiyle gemi batırma garantisi yoktu. Daha büyük boy mayınları döşeyebilmek için 6 adet tip VII denizaltı 10 metre uzatıldı ve bu uzatılan tipe tip VIID dendi toplam 26 mayın taşıma kapasitesine ulaştı. 4 adet başka denizaltı ise aynı şekilde uzatılarak tip VIIF olarak adlandırıldı. Bu kazanılan alana savaş alanındaki diğer denizaltılara takviye yapmak üzere yedek torpidolar yerleştirildi. Bölmeye 25 kadar yedek torpido yerleştirilebiliyordu. Fakat gemiden gemiye nakliye sırasında her iki gemide su yüzünde uzun bir süre hareketsiz kalmak zorunda kaldığı için bu yöntem terk edildi. Tip VIIE geliştirilmiş itme özelliklerine sahip olarak tasarlanmış olsa da üretime asla girmedi. Ayrıca 4 adet tip VIIC denizaltı ekstra uçaksavarlarla donatılarak (u-flak) Biscay körfezinde devriyeye çıkan ve devriyeden dönen denizaltılara hava koruması sağlamak üzere modifiye edildiler.
Yöntemin ilk başlarda başarılı olması üzerine denizaltılara devriyeye çıkarken tam hızla ve grup halinde denize açılmaları talimatı verildi fakat İngiliz hava ve deniz kuvvetlerinin geliştirdiği yeni taktikler(uçaklarla beraber refakat gemileri gönderilmesi gibi) sebebiyle bir süre sonra bu yöntemde başarısız oldu. Değiştirilen bu denizaltılara sınırlı miktarda yakıt konuyor ve sadece kendilerini koruma amaçlı 5 adet torpido yerleştiriliyordu. Gemilere 2 adet 4’lü 20 mm uçaksavar topunun yanı sıra otomatik 37 mm’lik uçaksavarlarda yerleştirilmişti. Uçaksavar roket yerleştirme denemesi başarısızlıkla sonuçlanmıştı. Toplam 10 adet tip VIIA, 24 adet tip VIIB, 568 adet tip VIIC, 91 adet tip VIIC/41, 6 adet tip VIID, 4 adet tip VIIF üretilmiştir. Son bir not olarak Das Boot filminin ünlü denizaltısı U-96’nın da bir tip VIIC olduğunu hatırlatalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder